Մեր օրերում տեղի ունեցող աշխարհաքաղաքական լրջագույն տեղաշարժերի չափը պատկերացնելու համար բավական է միայն համեմատել ԵՄ-ի և Ռուսաստանի ռազմաքաղաքական կշիռն ու դիրքը աշխարհում 2010-ին և 2025-ին։

Սովետում մարդիկ վարկեր չունեին, պարտքեր չունեին, մեկը մյուսին պարտք չէր, գցել-խաբել չէր լինում։ Դժգոհ էին։ Համարյա բոլորը բանկում հետ գցած փող ունեին։ Դժգոհ էին։ Պետական պարտքի մասին նույնիսկ մտածելու թեմա չկար։ Չուզեցինք, մերժեցինք կոմունիզմ կոչվածը, կապիտալիզմ ուզեցինք։

Ֆուտբոլային անհաջողության ֆոնին հին երգն է ակտիվանում, թե հայերից ի՞նչ ֆուտբոլ խաղացող, գնացեք ըմբշամարտով ու ծանրամարտով զբաղվեք։

Վերջին օրերին ի հեճուկս հանցավոր վարչախմբի լռության` մամուլը լեցուն էր տեղեկություններով, որ ադրբեջանական կողմը Սոթքում և բազմաթիվ այլ տեղերում կրակում է:

Շատ մի՛ նեղվեք, իրանք փեխբուրտիով են հաղթել։

Իմ դիտարկումներում բազմիցս անդրադարձել եմ այն մտքին, որ Նիկոլն իր քայլերով ու անտրամաբանական գործողություններով ոչնչով չի տարբերվում Հերոստրատից։ Ինչպես բոլոր ժամանակների հայտնի հակահերոսը, նա էլ ամեն ինչ անում է, որպեսզի ապագայում պատմության մեջ հիշեն իրեն։ Նիկոլը մերօրյա Հերոստրատն է, և սերունդները հիշելու են նրան ու նրա կողմից իրականացված հակազգային ու հակապետական բոլոր գործողությունները, ինչպես ինքն է հաճախ սիրում ասել՝ «հատիկ առ հատիկ»։

Երբ Նիկոլ Փաշինյանը խոսում է Հայաստանի նոր Սահմանադրության «տարածաշրջանային նշանակության» մասին կամ նրա արդարադատության նախարարն ասում է, թե «Հայաստանի նոր Սահմանադրությունը պետք է լինի խաղաղության պայմանագիրը, խաղաղության միտված հարաբերությունները չվտանգող», ակնհայտորեն պարզ է՝ նոր Սահմանադրության ընդունումը բացառապես ադրբեջանական պահանջ է:

Այս շաբաթը վճռորոշ է լինելու Թուրքիայի համար։ Ուսանողները սկսում են դասադուլը, նաև գործադուլի կոչեր են հնչել, իշխանությունը, բացի ուժի կիրառումից, նաև տեղեկատվական հոսքերն է սկսել վերահսկել, փակվում են ընդդիմադիր գործիչների սոցիալական կայքերի էջերը։ Սա նշանակում է, որ շաբաթը թեժ է լինելու Թուրքիայի համար:

Տարբեր երկրների կյանքում մասնակի կամ համատարած կերպով գերիշխող դարձած պացիֆիզմը երբեք չի կարող դառնալ առողջ քաղաքական կյանքի հիմք։

Մեր ազգի ներքին թիվ 1 թշնամին ներկայումս առավել խորացված պառակտվածությունն է, ինչը սնուցվում է ոչ միայն դրսից, այլև ներսից։